Valdemar, Dagmar en natte voeten in Ribe, Denemarken
Vandaag dagje Ribe gedaan tussen de buien door. Leuk stadje, een soort Deens Veere. Groot geworden door de handel met Groningen ooit. En omdat het zo lekker liep met de centen besloot ene Koning Valdemar dat íe hier ook wel een kasteel kon zetten, samen met zijn vrouw Dagmar. Dagmar was een soort prinses Diana uit de Deense historie, iedereen liep met haar weg in Denemarken. Helaas voor haar werd ze zeven jaar na haar trouwen met koning Valdemar ziek ( het carillion speelt 2 keer per dag een hymne over haar ziekbed ) en overleed. Valdemar was op dat moment ergens aan het knokken, as one does als je koning bent, maar kwam volgens de overleveringen met gezwinde spoed naar huis. Hij reed zelfs zo snel dat de rest van zijn garde die mee moest als beveiliging hem niet bij kon houden. Het hielp allemaal niet veel want toen hij aankwam was ze al dood. Maar, niet getreurd, ze schijnt weer wakker geworden te zijn om haar laatste 3 wensen uit te spreken en overleed toen nog een keer.
Haar 3 wensen: 1 Bevrijd alle gevangenen ( waarom dat heb ik niet kunnen vinden, misschien was ze wat verward na haar herrijzenis maar haar lieve echtgenoot heeft de wens uitgevoerd ), 2: maak onze jongste zoon Knud koning ( of dat gebeurd is heb ik ook nog niet uitgevonden ) en 3: trouw niet met de Portugese prinses Berengia.
Die laatste belofte heeft Valdemar maar twee jaar volgehouden. De Denen waren daar niet blij mee, die treurden nog om hun hoogblonde blauwogige Dagmar terwijl de koning met een ( naar het schijnt bloedmooie ) Portugese tussen de lakens dook. Iemand met zulk donker haar en donkere ogen, dat vonden ze maar niks. En ook nu nog zijn de Denen als we het nieuws mogen geloven niet de grootste fans van buitenlanders. Hun asielregels zijn strikt en ik snap ze wel eerlijk gezegd gezien alle ontwikkelingen in Nederland door ons vage beleid.
Als je door Denemarken rijdt ( in elk geval waar wij nu zijn ) is het alsof je in het Nederland van een paar decennia terug bent. Ruim, rustig , verlaten zelfs bijna. Maar goed, dit stukje Denemarken is denk ik een beetje vergelijkbaar met de dunst bevolkte gebieden in ons land. Kopenhagen zal ongetwijfeld een ander beeld geven,.
Hoe dan ook, Ribe is een mooi stadje verbonden met de Waddenzee. Dit gaf af en toe nog flinke problemen met stormvloeden. In 1634 stond het water zo hoog dat Malcolm anderhalve keer onder water zou hebben gestaan op de kade. Duizenden ( tussen de 8000 en 15000 ) kwamen hierbij om, een eiland in de Waddenzee verdween zelfs volledig in stukken geslagen in de golven met al zijn bewoners...
Dus echt rustig slapen was er niet bij hier toen. Ribe had in die tijd een nachtwacht aangesteld die de lantaarns ontstak en het waterpeil in de gaten hield. Nu is de nachtwacht elke avond in de zomer vooral een toeristen attractie. Hij ontsteekt de "kaarsen" in de lantaarns in het stadje tussen 21.00 en 22.00 uur , in vol ornaat natuurlijk. We hebben er niet op gewacht. Na de lunch ( 3 soorten haring , nog nooit eerder had ik zoetige haring met kaneel gegeten, ga het ook niet nog een keer doen eerlijk gezegd ) zijn we als echte toeristen maar gewoon naar de LIDL gegaan om wat boodschappen. Morgen naar Zweden!