The long and windy roads....

Van Oostvoorne naar Hoek van Holland en dan vlot de boot op.
Van alle veerboten die we hebben gezien is dit echt de meest krenterige, veel Hollandser kan niet.
Het personeel is voornamelijk ingehuurd uit lage lonen landen zo te zien, wil je een film kijken dan moet je ( serieus ) een kaartje kopen voor hun "cinema"  en eigenlijk komt de hele boot nogal goedkoop over. Leren bekleding met barstjes overal, toiletten niet doorgespoeld ( en ja, dit is direct na inscheping ), kortom, ze weten dat zwemmen naar Engeland voor de meeste mensen toch iets te ver is en verdienen hun pecunia toch wel.
Maar, het ding vaart, zij het op verminderde kracht want 1 van de motoren schijnt het begeven te hebben, en we komen aan in Harwich met een kleine vertraging.

In het donker rijden we de boot af waarna we in parade door de paspoort controles mogen. Het hele proces kost flink wat tijd en uiteindelijk rijden we dan toch het platteland op van Engeland, op naar de camping voor de nacht vlakbij Harwich.
Navigatie over supersmalle weggetjes ( en nu is het best handig dat we laat zijn, hier wil je echt geen vrachtwagen tegenkomen ) en een conflict tussen twee online routeplanners over waar die camping nou eigenlijk zit zorgen voor nog iets meer vertraging maar uiteindelijk staan we dan toch op het terrein.
Een behulpzame Nederlander komt achter me aan om te zeggen dat ik me moet melden ( niet nodig want online ingecheckt maar het praatje doet m goed ).
Binnen de kortste keren sluiten de luikjes , de meest saaie dag tot nu toe zit er op.

Op woensdag rijden we naar Addingham. We hebben hier een camping geboekt en alweer voert de route  over een steeds smaller wordend weggetje tot we bij een erf komen met een bordje camping.
Via het erf met tractors, gestalde campers ,containers en los spul rijden we door tot we bij een hek met een telefoonnummer komen. Ene Chris beantwoordt mijn belletje.
Welkom, je staat op nummer 18. Dat is direct naast 1.

Nummer 1 zit inderdaad meteen rechts van de ingang waarna het overspringt naar 18 en dan afloopt.
Logica? 
Het uitzicht is absoluut geweldig en de huisdieren in het weitje ( een stel geiten ) zijn chill. Weer eens wat anders dan een kat of een pauw zoals in Oostvoorne.

Tussen de geiten installeren we ons met een koude Radler in afwachting van mijn nichtje die ons komt ophalen voor een bezoek aan mijn tante in Ilkley.
In een roerig  verleden waren we goed bevriend en kampioen in domme dingen doen.
Ik bedoel, we deden uiteraard alleen hele brave dingen, thee drinken en borduren enzo.
Althans, dat is de versie die onze ouders kregen. Al hebben die dat ook nooit geloofd vermoed ik maar dat terzijde.

Wanneer ze de camping opdraait is het alsof er nooit iets veranderd is. Het is gek hoe je soms iemand jaren niet kan zien maar gewoon verder kunt gaan waar je ooit gebleven was. Al is het nu een stukje volwassener en een heleboel doordachter ;-). Tijd om in te pakken en richting Ilkley te rijden.
Deze keer zijn wij niet de ondoordachte losgeslagen projectielen maar is het een Amazon bezorger die een pakje moet afleveren op het smalle bochtige kronkelweggetje. Hij is met bus en al op een auto van een jonge knul gebotst in de haast zijn deadlines te halen en het is sneu om te zien hoe deze jongen zijn hart in stukjes is gebroken bij de aanblik van zijn autootje. Gelukkig geen gewonden maar alles staat muurvast.
We besluiten om dan toch nog maar een keer "off the beaten path" te gaan en rijden met de auto via het weitje en een erf van een boerin ( die er om bekend staat dat ze al volledig flipt als iemand over haar gras durft te lopen ) langs het drama van verbogen metaal en gesneuvelde koplampen.

Na het bezoek aan mijn tante die een zalige maaltijd voor ons heeft gemaakt en het ophalen van nog veel meer herinneringen, met name aan mijn vader , vertrekken we weer richting de geiten in ons kamp. Morgen vroeg op om naar de volgende familie stop te rijden.