Saltstraumen
Saltstraumen
We rijden verder zuidwaarts. Saltstraumen staat op onze lijst van dingen die we een keer gezien willen hebben.
Saltstraumen ( de Zoutstroom )is de sterkste getijdenstroom ter wereld. Eigenlijk zou je deze met volle maan of nieuwe maan moeten bezoeken omdat de getijden dan het grootste hoogteverschil hebben maar aangezien dat nog een poos duurt gaan we gewoon nu.
Ondanks de volle parkeerplaats is het er niet erg druk. De meeste mensen zijn misschien naar het restaurant een eindje verderop want het is net middag. Gewapend met een tas met voldoende voor een lunch maken we het wandelingetje naar beneden toe.
De Saltstraumen ligt onder een enorme brug die op zichzelf al een architecturaal wonder is. Elke 6 uur stroomt er tot 400 miljoen kubieke meter door de fjord. Grofweg dus 66 miljoen kubieke meter water per uur. Het water kolkt en strijkt zich weer vlak om even verder een draaikolkje te creeëren en daarna weer borrelend op te komen. Het is moeilijk om je ogen er van af te houden. Af en toe racet er een boot door waardoor het kolken nog heviger wordt. Op een rots aan de zijkant snijd ik een paar boterhammen af van ons meegenomen brood, schenk twee koppen thee af en we genieten van het spektakel vlak voor ons. Een klein oud vuurtorentje staat aan de zijkant van de fjord. Er hangen ook twee reddingsboeien. De ene zeker 100 meter voor de brug, de andere zeker 100 erna. Val je in het water dan heeft een reddingsboei ter hoogte van de brug ( en het uitkijkpunt voor de meeste toeristen ) waarschijnlijk weinig nut. Als je je hoofd al boven water zou kunnen houden dan ben je in luttele seconden zover weg gespoeld dat de boei weinig nut zou bieden. Ik vraag me af of je sowieso dan een boei gaat kunnen vinden want zwemmen in deze stroming lijkt me ondoenlijk.
We vertrekken ruim anderhalf uur later en rijden een kronkelroute door een enorme hoeveelheid tunnels. De langste is 7.2 kilometer lang, uitgehouwen in rotswand, er lijkt geen einde aan te komen. Dan plots licht, een paar spectaculaire rotswanden en hup, de volgende tunnel in. Elke bocht biedt weer een ander perspectief, de enorme massieve steenmassa's wisselen af met bossen, fjorden, watervallen en, alsof de plaatselijke VVV er een beslissing in heeft gehad, nog een gletsjer op de koop toe inclusief parkeerplaats vanwaar je goed kunt instagrammen of tik tokken ofzo. We houden het bij een gewone saaie foto van de gletsjer want die is spectaculair genoeg van zichzelf. Daar hoeft geen filter over en mijn hoofd hoeft er al helemaal niet voor te staan. Bijzonder om te zien ook hoever de gletsjer al is afgekalfd, de wanden waar vroeger sneeuw en ijs in stonden zijn nu kaal en leeg en de gletsjer ligt er tussen in, als een oude ijzige dame die haar plek niet af wil staan aan de toekomst. We hopen dat ze haar koppigheid vasthoudt maar de realiteit is dat ook zij zal verdwijnen.
Tegen vier uur vinden we een kampeerplek aan een baai van een fjord van waaruit we de veerboot kunnen zien varen die ons morgen naar het volgende eilandje brengt. Een kooksessie met rijst, kip, appel, noten en korma op een driepitter in het ei zorgt er vervolgens voor dat we de rest van de avond genieten van de kruiden- en specerijenlucht. Geen straf, zeker niet met een glas rode wijn erbij.
