De wild Atlantic way is volgens alle reisgidsen de must drive route voor elke tourist in Ierland.
En wie zijn wij dan om dat in twijfel te trekken, volgzaam als we zijn van nature.
Zuidwestwaarts dus, via de "grotere" wegen.

Grote wegen bestaan niet ( of nauwelijks ) in Ierland. Maar daar trekken ze zich hier weinig van aan, de snelheidslimieten zijn er niet minder om.
Kronkelige weggetjes waar we in Nederland alleen met een forse dosis overmoed 60 op zouden durven rijden zijn hier vrolijk 100 wegen. Geen idee hoe die Ieren dat doen, we zien ook niemand eigenlijk zo hard rijden want met alle zijwegen, schapen op de weg, tractors die over de wegen rotsblokken vervoeren is 100 kilometer per uur waanzin.
En plotseling is rjiden met een ei achter je auto een kadootje , vooral met een buitenlands nummerbord , want iedereen snapt dat je met deze combi sowieso niet hard kan. En mag, de limiet voor ons is 80. Zelfs 80 is meestal nog erg optimistisch.

Des te meer krijgen we te zien onderweg. Elke keer denk je dat het niet mooier wordt en hoppa, een bochtje verder ligt een glinsterend meer, doemt er een smal tunneltje op ,rijd je door een groene bomentunnel of door een kale rotsvlakte met paarse heide. De bergen om ons heen verschieten van lichgroen en geel naar donkergroen en zwart, door de vele soorten planten, mos, rotsen en de turfgebieden eromheen.

We settelen in een plaatsje dat Doolin heet, een klein dorpje in county Galway,  en dat in alle kleuren van het heksenhuis van Hans en Grietje zichzelf presenteert aan wie haar bezoekt. Zuurstokroze wolwinkel, knalgele bakkerij, lichtblauw supermarktje, een paar koeien en ezels, een oude stenen brug over een klein riviertje en niet onbelangrijk, een flink aantal pubs.
De campingeigenaar David raadt ons aan naar Gus Ó Connors pub te gaan want daar schijnt de beste live muziek te zijn.
Nooit te beroerd om goed advies op te volgen stommelen we in de avond richting de pub. In de pub is een speciale tafel met banken in het midden waar muzikanten zich verzamelen en het feest is al in volle gang. Een keyboard, banjo, wat fluiten, gitaren, er is van alles te horen en af en toe meldt zich iemand uit het publiek met een verzoeknummer of om zelf te zingen.
De blonde dames in hun zwarte rokken hebben al vlot de overhand bij veel van de klanten en er wordt gedanst en meegezongen met Ierse ballads maar ook moderne popnummers en zelfs de wereldhit van onze oude volksheld vader Abraham, het kleine café aan de haven, komt voorbij.  De avond vliegt voorbij en we nemen ons voor de komende dagen hier onze dag af te sluiten.

Het weer werkt niet erg mee, het is nat en kil met zonnige perioden , dat dan wel gelukkig, maar te onvoorspelbaar om te gaan fietsen of kayakken. Dus wordt het rondtouren in de auto. Hierdoor kunnen we wel op de meest afgelegen plekjes komen zonder het ei achter ons. Burren National park, een karstlandschap vol kale winderige steenvlakten, drassige watertjes en bijzondere planten is nu vrij rustig en schittert door alle regenval van achter de stenen muurtjes die zich overal door het landschap slingeren.
Er schijnt een autorally gaande te zijn waardoor sommige wegen afgesloten zijn maar erg rally-achtig is het niet. Af en toe komt er een auto met een ticket op de voorruit voorbij met meestal wat verdwaasd kijkende senioren met een kaart op schoot. Na een aantal keer omgereden te zijn voor de afgesloten wegen voor deze rally hebben we er genoeg van en rijden we toch over de rallyroute. Deze blijkt vrolijk door allerlei dorpjes te gaan waar het dagelijks leven gewoon doorgaat dus wat Ieren nu precies onder een rally verstaan en vooral, waarom er wegen voor moeten worden afgesloten, is ons een raadsel. 

We eindigen de dag weer bij Gus, waar deze avond een eenbenige oude Ier op een barkruk opnieuw het kleine café aan de haven zingt, deze keer zelfs deels in het Nederlands. We kletsen met ene Michael die een bed en breakfast runt ( nou ja, zijn vrouw runt het op dit moment, hij heeft permissie om de kroeg in te duiken blijkbaar ), een paar Ieren die 40 kilometer verderop wonen en een stel Zwitsers waarvan vooral hij een spraakwaterval is. En hij is nog niet eens bij de Blarney Stone geweest! ( 'There is a stone there, that whoever kisses, OH! He never misses, to grow eloquent).
Ik hoop voor zijn vrouw dat ze deze attractie overslaan. Ze lijkt me verstandig dus dat komt vast goed.

Het weer blijft de komende dagen niet veel beter en er is een storm op komst, storm Agnes, dus we besluiten het rustig aan te doen. 
De volgende stalplaats is Tralee, aan de ring van Kerry, een spectaculair mooie route die je volgens de brochures tegen  de klok in moet rijden om niet in de knel te komen met de toeristenbussen.

Gezien het weer, ons startpunt en het seizoen lijkt ons dat niet echt een noodzakelijke zorg en dus rijden we deze, tegendraads als we zijn, met de klok mee.  Ik kan hier natuurlijk weer een hele verhandeling over tikken maar die zal ik jullie besparen. Ik volsta nu maar even met : Oehhhh Aaahhhhh Ooooohhhh WoW! 

Voor wie niet bekend is met deze uitspraak, dit is de standaard reactie van de kinderen toen ze jonger waren op elk verzoek van mij tijdens onze reizen als ik weer eens iets moois zag onderweg. Een soort middenweg tussen hun telefoonscherm en mijn pogingen ze geïnteresseerd te krijgen in hun omgeving, waarbij ik allang wist dat ze er niks aan vonden maar als ouder toch vond dat het bij hun opvoeding hoorde. En zij zich dat ook realiseerden en plichtsgetrouw met enige regelmaat in koor dit van de achterbank brulden samen om hun moeder tevreden te houden.
En nu dus de titel van dit blog want het vat het eigenlijk wel samen, hadden ze nog op de achterbank gezeten tijdens deze reis , dan waren ze nu schor geweest. Want eerlijk waar, het is hier nat en winderig maar ongelofelijk mooi.