Pompei en Villa d'Este

Pompeï

Het bezoeken van Pompeï staat al sinds ik kind was op mijn wensenlijst. Het ei staat veilig geparkeerd op een lief aandoend campinkje ergens tussen Napels en Sorrento, helemaal onderaan een draak van een toegangsweg met haarspelden die zelfs Medusa's haar in bedwang zouden kunnen houden.

Pompeï is een toeristenhel van jewelste, zelfs in dit seizoen. Prullaria overal waar je kijkt, mannetjes aan de kant van de weg die proberen je hun parkeerplaats op te lokken en valse toeristeninformatie punten die je geld uit de zak kloppen als je niet weet wat je doet. De officiële parkeerplaats ligt tussen een bonte verzameling van kindervermaak. Botsautootjes, wiebelauto's en andere machinale kinderlokkende attracties waar je munten in moet gooien  waarna ze een kakafonie van metaalachtige klanken voortbrengen waar grut waarschijnlijk gek op is maar die op ons saaie serieuze volwassenen eerder onheilspellend overkomt. De afwezigheid van kinderen, of sowieso van personen in deze kleurenzoo maken het geheel een beetje spookachtig.

Pompeï zelf maakt het echter meer dan goed.

Al direct na de ingang lopen we tegen een enorm gymnasium aan de linkerkant en een colloseum aan de rechterkant aan.

De staat van de gebouwen is uitermate goed, het is niet moeilijk om je voor te stellen hoe het leven hier tot 79 na Christus zich afspeelde. 

In het gymnasium was ooit in het midden een zwembad waar atleten konden trainen. Het veld eromheen is gigantisch en de zuilengalerijen aan alle kanten omlijsten het geheel. Onwillekeurig schiet de gedachte door mijn hoofd hoe cool het zou zijn als je hier je gymlessen zou kunnen geven aan je klas. Dan is het voetbalveld en het zaaltje in de Brug in Colijnsplaat toch van een iets andere orde. Maar goed, onderaan de Vesuvius had ook zo z'n nadelen heeft de geschiedenis ons geleerd.

De straten zijn nog zoals ze ooit waren, dikke karrensporen zijn zichtbaar en regelmatig zijn er verhoogde stenen die de straat overbruggen. Oorspronkelijk vooral ook noodzakelijk omdat de straten ook als riool dienden, daar wilde je niet graag doorheen waden als je aan de overkant bij je buren even langs wilde wippen. Nu vooral prettig voor ons omdat de hoogteverschillen tussen de stoep en de straat best flink zijn. Een dag lopen op de oneven straten is toch best een uitdaging.

Het gebied , 66 hectare is er inmiddels van uitgegraven, is een opvolging van huisjes, veelal zonder daken maar met keukenblokken "old school stijl" waarin ruimtes zitten met urnen waar het eten in bewaard en verwarmd kon worden. Met mozaïek vloeren waarbij er zelfs een woning is die een Romeinse versie heeft van het bekende "hier waak ik" bordje dat je soms bij huizen ziet hangen. Met een bordeel dat volgens de audiogids goed bekend stond en eenvoudig te vinden was door het volgen van de aan de muren bevestigde fallussen die je letterlijk in de juiste richting wezen. Wel lekker duidelijk in elk geval. Jammer ook dat ik ze niet heb kunnen spotten, ik zou echt graag een Amerikaanse conservatieve groep zien die dit bekijkt. Liefst uit Florida ofzo.

Badhuizen, ovens, haarden, tuinen, het is alsof de tijd heeft stilgestaan. En af en toe een display met een lichaam van een onfortuinlijke bewoner. De meeste mensen hebben op tijd kunnen ontkomen  maar een aantal niet. Mensen die slecht ter been waren waarschijnlijk, of ziek, of gewoon, koppig. Nog altijd hoor je op het nieuws dat er mensen zijn die tijdens rampen hun woning weigeren te verlaten. En dat dan met de dood moeten bekopen. Toen al, nu nog. Maar, het is eenvoudig oordelen als je het zelf niet mee maakt.

Na een uur of 4 lopen hebben we er genoeg van. Rug en knieën beginnen te mopperen en na een aantal uur is ook gewoon ons hoofd vol met alle indrukken.

Terug naar de camping dus en met de Vesuvius op de achtergrond slingeren we via het drakenpadje weer terug naar ons huis op wielen.

Villa d'Este

Opbreken, afrekenen, een fles limoncella inslaan, gemaakt van de citroenen van de bomen waar we onder hebben geslapen afgelopen nacht en op richting Rome.

Vandaag is de bestemming een camping in de buurt van Tivoli. Tivoli ligt ten oosten van Rome en in dit stadje staat een villa die volgens de reisgidsen een enorme hoeveelheid fresco's en fonteinen heeft.

De kampeerplek blijkt een wintersport resort te zijn met houten bungalows met ski's aan de wanden, met skiliften om de hoek en op 1300 meter hoogte. Tussen de Oostenrijks aandoende bungalows in staat ons ei als een verdwaald maar eigenwijs hutje in zilver en wit te blinken. Of nou ja, blinken, eerlijk is eerlijk, een wasbeurt zou niet mis zijn. Maar dat komt wel als we thuis zijn. 
Het is al flink koud hier en waneer we wakker worden is de condens die zich elke nacht vormt op de aluminium lijsten van het hefdak bevroren. Mini ijspegeltjes in je eigen huisje. En voor het eerst in jaren zit er ijs op mijn slaapkamerraam. Gek om te bedenken dat ik twee weken geleden in de zee zwom en nu mijn winterjas erbij pak want 2 graden, dat is fris.

De villa ligt een uurtje rijden verderop, een route vol haarspeldbochten en adembenemende vergezichten. De beschrijving in de gids heeft niets teveel beloofd. Een villa op steroïden. De uren arbeid die hier in hebben gezeten om dit te ontwerpen, bouwen, te decoreren, en nu nog, om alles te onderhouden zijn onvoorstelbaar. En ook hier is het weer heerlijk rustig waardoor we alle tijd hebben om de details te bekijken zonder hinder. Er zijn misschien 20 toeristen in het hele complex.

Een appgesprekje met mijn zus die hier ooit met school is geweest, een reis die een onuitwisbare indruk heeft gemaakt en dierbare herinneringen oproept voor haar eindigt zoals we onze gesprekken meestal eindigen, met wat flauwe grappen over en weer, dit keer over de Monty Python achtige naam van een figuur op een Fresco, ene Tibur Superbum.

Tja, wat wil je ook, met zo'n naam. Ze suggereert dat het vast een vriend is geweest van Biggus Dickus. Malcolm tunet hier op in door te vragen wie de vrouwen van deze heren ook alweer waren. Van Biggus Dickus was het bekend, dat was Incontinentia Buttocks. Mijn zus heeft een goed gevoel voor humor en voor namen en komt met de suggestie dat het dan vast Tittia Maximus geweest moet zijn die getrouwd was met Tibur Superbum.

En zowaar, we vinden de dame in kwestie in de tuinen tussen de fonteinen.
De rest van de bezichtiging verloopt wat serieuzer.