Öresundbrug, hej hej Zweden
De Öresundbrug is zo'n bucketlist dingetje. Met zijn 18 kilometer een imposant bouwwerk, onze Zeelandbrug lijkt er maar een nietig projectje bij. Toch valt het nog tegen als je er over rijdt maar dat kan misschien liggen aan het gewend zijn om regelmatig 5 kilometer over het water te rijden thuis.
Midden op de brug staat een bordje om de grens te markeren en dat is 't dan ook wel. Vanaf dat punt is het asfalt de verantwoordelijkheid van de Zweden. Niet vergelijkbaar met de grens tussen Nederland en België, waar een kuil in de weg en gaten in het asfalt je wakker schudden en waarschuwen dat je in een ander land bent.
De brug lijkt trouwens helemaal niet zo lang als je er naar toe rijdt.
Dat 'ie 18 kilometer is zou je haast niet geloven. Tot je er op rijdt en de zeilbootjes toch wel stukken kleiner blijken onder je dan op de Zeelandbrug en de afstand iets beter te bevatten is.
En dan rijd je Zweden in, langs Malmö, langs de Ikea ( uiteraard ), langs Tesla laadstations ( ze nemen dat hier heel serieus, er stonden zeker 30 laadpalen inclusief een stuk of 20 Tesla's bij het tankstation net na de brug.
Dit stukje Zweden is zoals het in de boekjes staat, glooiend, lief, schattig, kleurrijk , een beschaafd vriendelijk landschap. Berkenbomen, grasland, enorm weidse akkers met graan en andere producten, het volgt elkaar op als een perfect gecomponeerde Abba song. Alles in balans, precies zoals je het graag zou zien, geen enkele dissonant te vinden. Her en der huisjes en boerderijen in het kenmerkende roestige roodbruin geverfd. Deze kleur is het gevolg van het mengen van de ijzererts die gewonnen werd in Zweden en waarvan de restanten door de verf werden gemengd. Her en der staan wit gepleisterde kerkjes met bijbehorende grafzerken, georganiseerd maar ietwat ongeregeld zodat het natuurlijk en, alweer, in balans met het landschap blijft.
Google vertelt met dat er ergens hier in Zuid Zweden een Astrid Lindgren themapark is. Ik schiet meteen in standje jeugdsentiment. Als ik 9 was geweest had ik de oren van mijn ouders hoofd gepraat om ze te overtuigen hoe belangrijk het bezoeken van dit park voor mijn ontwikkeling is. Pure tactiek uiteraard. Mijn ouders waren in voor veel maar het moest liefst wel verantwoord zijn en als je er ook nog iets van kon leren was het helemaal mooi meegenomen. En niet te duur uiteraard. Want al merkten wij er weinig van, echt breed hadden ze het niet. Mijn 9 jarige alter ego probeert vanuit een hoekje van mijn brein mij er van te overtuigen dat er we hier AbSoLuut naar toe moeten. Helaas wint de rationele volwassene in mij van het kind. 40 Euro per persoon vind ik toch wat veel om acteurs te zien die de gebroeders Leewenhart, Ronja de roversdochter, Pipi Langkous, Emil en al die andere karakters die mijn jeugd zoveel avontuurlijker maakten te zien in de setting van de beroemde boeken. Malcolm heeft nog nooit gehoord van deze boeken en films, in Canada is Astrid Lindgren blijkbaar nooit doorgedrongen.
Een dag op sleeptouw in een kinderpark is niet echt zijn idee van een leuke activiteit vermoed ik. Hij zou het met liefde doen, dat weet ik wel. Maar het is toch niet hetzelfde als met bijvoorbeeld je zus deze trip door memory lane maken. Allerlei herinneringen komen voorbij, hoe zij vroeger het liefste Ronja wilde zijn ( en ik Jonathan uit de gebroeders Leewenhart), hoe ik me Nangijala voorstelde of de rots waarin Ronja woonde met haar stam, hoe de draak Katla er uit zou zien, mijn brein flitst moeiteloos door alle voorstellingen die ik me ooit maakte hiervan.
Ik neem me voor om deze boeken weer opnieuw op mijn voorleeslijst te zetten voor de klas wanneer ik terug ben. Eens kijken of ze nog steeds aanslaan bij de nieuwe generatie.