Vorig jaar was deze reis nog een papieren idee. Verlof moest worden geregeld, lijstjes gemaakt van spullen die nodig zouden zijn, data vastgelegd voor een ferry overtocht naar Schotland, een globale route bedacht en vaststellen wat we zouden willen zien / doen al die tijd.

Nu zijn we inmiddels op het zuidelijkste punt beland, de Peloponnesos in Griekenland.
Na de vlakke landschappen in Denemarken, de roodgekleurde huisjes in Zweden, de fjorden in Noorwegen, een klein stukje Fins bos, de praal van Gdansk, de vakwerkhuizen in Duitsland, Engelse heuvels, Schotse kanalen, Ierse pubs, Tsjechische herfstkleuren, Slovaakse hormonen en Servische vriendelijkheid zijn we nu al een poos door het Griekse landschap aan het reizen. Bergplateaus met wilde krokussen, een enkele salamander op een steen in de zon, geiten en schapen tussen de rotsen en keien en ook gewoon op de weg onder de hoede van een herder en zijn hond. 
Hoge kliffen aan de zee waar golven zich tegen de steenmassa's gooien, stranden vol witte kiezels, wilde thijm en olijfbomen , sinaasappelbomen en bougainvillea.
Dorpjes met veelal oude boertjes op antieke tractors, oude, zwart geklede vrouwen die plastic tasjes met boodschappen meesjouwen schuifelend over de stoep, minimarktjes met een paar plastic stoelen voor de lokale bevolking om de laatste nieuwtjes uit te kunnen wisselen, bakkerijen met de meest zoete baksels en vers brood en natuurlijk ontelbaar veel kerkjes en monumentjes langs de wegen.

Vooral in het noorden zagen we veel keramiekwinkels waar de handelswaar naast de bekende beelden van allerlei Griekse goden en de gebruikelijke decoratieve urnen veelal bestond uit miniformaat kerkjes met witte muren en blauwe of rode daken. 
Deze kerkjes zijn het die we overal en nergens tegenkomen. Zelfs in de meest verlaten gebieden doemt er af en toe een met kaarsen verlicht monumentje op. In het kerkje zelf allerlei relieken, rozenkransen, plaatjes van de heilige maagd en vaak ook een foto van een geliefde. 

We stoppen her en der voor een kort bezoek aan  Romeinse overblijfselen zoals een badhuis in een vallei die duidelijk vroeger welvarend geweest moet zijn. De hele vallei is bedekt met resten van muren die als terrassen dienden en oude Romeinse wegen, de baai is beschut en het is niet moeilijk een voorstelling te maken van de schepen die met hun handelswaar hier ooit landden en weer vertrokken. 
De tegenstelling tussen modern toerisme en lokale gebruiken wordt onderstreept wanneer we een Romeins bouwwerk bezoeken dat de tand des tijds nog redelijk heeft doorstaan. Binnen in het bouwwerk opnieuw een altaar, dit keer westers. Balpennen, plastic armbanden, nagellak, buskaartjes, eigenlijk gewoon alles wat we niet per sé nodig hebben maar door onze westerse levensstijl toch in bezit hebben, een enorme berg plastic zooi. 
Misschien is het een geocache punt, dat zou best kunnen. Ik hoop het haast want de visualisering van onze huidige maatschappij tegen de achtergrond van de Romeinse tijd doet zeer aan je ogen.

We bezoeken Neapoli, waar ooit oerbossen stonden en waarvan een aantal boomstronken gefossiliseerd is en dus na miljoenen jaren nog zichtbaar. Daar waar de bomen stonden zijn nu op enkele plaatsen gaten in de grond waaronder het zeewater met kracht bij elke golf een geluidsgolf teweegbrengt die je als mens op je plek zet. Op andere plekken staan versteende resten van stammen nog steeds rechtop, ongedeerd door wind, water en zout. 
De grond is één en al schelpen in steen gevangen door de tijd.
Indrukwekkend is een understatement. De zon en het helderblauwe water brengen het geheel weer in perspectief met het dagelijkse leven , lunch op een bankje met uitzicht op de zee en de grillige vormen. 

De avonden zijn kort, het wordt vroeg donker, maar hoe zuidelijker we komen, hoe warmer het blijft.
Afgelopen nacht hebben we tot half tien buiten gezeten, weliswaar met licht aan en een lange broek en trui maar toch, buiten! In november!
Het blijft surrealistisch om dan de berichten uit Nederland te lezen, hoe koud en nat het daar is en hoe nu twee dagen na de verkiezingen het land dat we verlieten in juli zo veranderd is qua politiek landschap. Tom heeft voor mij op afstand gestemd maar zo lastig als deze keer was het nog niet vaak. Gelukkig is hij geduldig terwijl ik door het Griekse landschap zweef en probeer te bepalen wat ik nou eigenlijk vindt, wil en wat realistisch is.

De berichten op social media en in de krant , apps van familie uit het buitenland, ze lijken ver weg maar tegelijk ook zo dichtbij.  Sommigen maken zich zorgen nu PVV zo groot is geworden, anderen zijn blij, maar of er ook echt iemand uitrolt aan het einde van de rit die weet hoe het moet met ons landje valt nog te bezien.
De media rollen over elkaar heen , de verbijstering bij sommigen leiders uitvergrotend, de tegenstellingen benoemend, het eigen gelijk proberend te verdedigen. 
Ergens wel ironisch, op reis in Griekenland, land van aardbevingen, en waar beeft de aarde het hardst? Thuis zo te zien.