kunst in glas
Broakulla, Zweden.
De karavaan ( lees de retro hymermobil van Rene en Simone en ons ei achter Stefffffaaaaan) trekt noordwaarts het binnenland in.
Het blijft typisch Zweeds landschap uit het boekje, heuvels, velden, wilde blommen, veel berken en andere loofbomen en ontzettend beschaafd rijdende mensen.
Ons ei mag niet harder dan 80 maar niemand die dat erg lijkt te vinden. De Zweden blijven rustig achter ons al mogen ( en kunnen ) ze er met gemak voorbij. Als we in Broakulla aankomen vinden we de camping eenvoudig, Het terreintje ligt aan een smalle weg met aan weerszijden bomen en struiken, aan een klein meertje en wordt gerund door een jonge vrouw. Ze heeft haar twaalfjarige, ietwat introverte maar vriendelijk lachende dochtertje op sleeptouw. Ze int de kronen die we haar verschuldigd zijn voor twee nachten en een lading was en overhandigt trots een zelf in elkaar geplakt zwart papieren zakje met rode chocoladehartjes.
De volgende dag staat in het teken van glasblaaskunst voor ons. Mijn hoop op een knus Zweeds hutje met een authentieke glasblaashippie verdwijnt echter snel wanneer we het stadje inrijden en een enorm terrein voor ons zien liggen met outlets en een aantal gebouwen die allemaal bij het complex horen. We worden door de bordjes verwezen naar een infocentrum waar we een toegangsticket moeten kopen om later op de ochtend twee mannen glas te zien blazen in een oude fabriekshal.
Rondom de twee wat stug aandoende vakmannen die druk in de weer zijn met glasblaaspijpen en ovens staan kleine tribunes. We zoeken een plekje tussen de voornamelijk Zweden en enkele Duitsers en terwijl ik het van een eindje bekijk vraag ik me af hoe dit in andere beroepen zou uitpakken. Stel je voor dat je als bakker aan het einde van onze straat in Colijnsplaat een paar tribunes neer zou zetten om te laten zien hoe je ambachtelijk brood bakt. Het zou misschien best toeristen trekken maar hoe hou je het vol om dag in dag uit jezelf serieus te nemen als dit je beroep is en continu op je vingers te worden gekeken? Als je je dag niet hebt kun je nooit eens een flinke scheldkannonade op je deegkom loslaten, of om in glasblaastermen te blijven, een stuk glas lekker hard kapot smijten tegen een muur als het mislukt is. Ze zijn echter professioneel, doen hun ding, lopen het verplichte rondje met hun zojuist gemaakte vaas en schaal en nemen een (alweer zeer beschaafd) applausje van de toeschouwers in ontvangst.
En dat doen ze dan de hele dag door. Dag in dag uit.
En daar heb ik dan wel weer diep respect voor.