In den beginne was het donker op de aarde
En ook in Griekenland is het donker wanneer we de grens over rijden.
Het is nog altijd wennen dat de dagen korter worden, tegen 5 uur rijden we met de koplampen vol aan en bestaat het reizen vooral uit een speurtocht naar de reflecterende wegwijzers langs de kant van de weg om diverse afslagen niet te missen. Op tijd een afslag vinden blijft een uitdaging maar we hebben geen haast en het is weer eens wat anders dan je vergapen aan de vergezichten onderweg. De trouwringen zitten nog altijd aan onze vingers. Een portie humor en af en toe wijselijk je mond houden ( nou vooruit, vooral Malcolm is deze taak toebedeeld ) doet de rest.
De grensovergangen verlopen telkens verrassend soepel en tegen een uur of 8 in de avond rijden we ergens onder Thessaloniki aan de kust met op de navigatie de enige camping die mogelijk open is.
Na oktober sluit de toeristenbranche in Griekenland en is het vinden van een camping niet zo vanzelfsprekend meer.
Het voordeel is dat we hierdoor , als het goed is, authentiek Griekenland zullen kunnen meemaken. Het nadeel is dat we, totdat we op de Peloponnesos zijn aan gekomen, op de gok moeten zoeken naar een plek voor het ei.
Het Cyrillische schrift helpt ook weinig, het ziet er decoratief uit maar meer dan dat zegt het me ook niet en lang niet elke website is gevoelig voor de vertaalcomputers van Google.
Via een ietwat bijzondere route door een achterbuurt van een stadje en een tankstop bij een vriendelijke Griek die spontaan de autoruiten wast wanneer Malcolm het tankbedrag naar boven afrondt komen we uiteindelijk aan bij camping Olympos Beach aan, uiteraard, de voet van de berg Olympos.
Voorbereid op een dichte poort ( want de website gaf geen enkele duidelijkheid en alles in de omgeving is gesloten ) spreek ik een man aan die bij de ingang loopt. Of de camping misschien open is?
"Natuurlijk, welkom, wat leuk dat jullie er zijn! We zijn eigenlijk al wel dicht maar het is nog zo warm voor de tijd van het jaar, we zijn maar open gebleven. Wat wil je, een plek aan het water? Of liever bij het toiletgebouw? Het restaurantje hiernaast is ook van ons, we hebben souflaki, gyros, heb je honger? We wachten wel hoor, ga eerst maar de caravan neer zetten, geen haast. "
Na dit warme welkom , vrij letterlijk want het is een graad of 19 nog altijd buiten , staan we met het ei aan de uiterste rand van de camping. We horen we de golven van de Egeïsche zee op de stenen van het strand rollen en in het ei dwarrelt de geur van een belachelijk goedkoop broodje souflaki van ons bord omhoog.
We hebben werkelijk geen idee hoe de omgeving er uit ziet, maar voor nu voelen we ons hier prima thuis.