the Giants Causeway
Na ons avontuur met een stok..ehh...Nessie bedoel ik natuurlijk is het tijd om de caravan opnieuw in te richten en even goed schoon te maken. Klein eitje dus klein klusje en na een bezoek aan de Sainsbury's zijn we zondagochtend klaar voor vertrek uit Dunblane.
Ondanks de gezelligheid van familie om je heen is het ook weer heerlijk om op pad te gaan om nieuwe dingen te zien.
De route naar Cairnryan aan de westkust wordt steeds mooier, waar we eerst nog over snelwegen rijden worden de weggetjes steeds kleiner, kronkeliger , groener en uiteindelijk kijken we over de Ierse zee uit.
Door kleine dorpjes waar de gekleurde gevels meestal wel een extra lik verf kunnen gebruiken en waar in elk dorp minimaal 1 pub te vinden is voert de Waze app ons naar de incheck van de Stena line naar Belfast.
Mijn naam staat compleet verkeerd gespeld op het ticket maar niemand schijnt het te interresseren en niemand vraagt naar de paspoorten of welk ID dan ook. En ja, Noord Ierland is gewoon ook het Verenigd Koninkrijk dus waarom zouden ze ook, een binnenlands tripje.
De ferry is verbazend schoon en groot, heel anders dan de zaterdagavond "zuip en kots boot" die ik me herinner van een vakantie in een ver verleden naar Ierland.
Een kleine twee uur verder rijden we de haven van Belfast uit naar een camping net boven de stad. Check in hier werkt met een code voor een groot ijzeren geautomatiseerd hek en met de zee aan de ene kant en de snelweg aan de andere kant is het een redelijk lawaaiig plekje, maar wél dicht bij Belfast.
De maandag brengt onverwachte zonneschijn en dus besluiten we de kustroute naar de Giants Causeway te rijden om deze in "het echie" te zien.
De route is adembenemend, al zijn we blij dat we m niet met ons ei hoeven te rijden.
De herfst begint te vallen en dat geeft een mix van laatbloeiende zomerplanten en vroeg kleurende bomen met geel en rood blad tussen het groen.
De enorme fuchsia heggen langs de wegen verliezen hun bloemen waardoor hele stukken van de voetpaden langs de wegen bedekt zijn met een roze rood tapijt terwijl de struiken zelf een waas van dezelfde kleur tussen het groen nog hebben.
Heuvels, dorpjes, zon, regen, en vergezichten waarbij je de Schotse kust ziet liggen wisselen elkaar af en wat mij betreft kunnen we uren doorrijden zo.
Dan komen we bij de causeway, herkenbaar door de grote parkeerplaatsen voor bussen , het bezoekers centrum en parkeer assistenten bij de ingang.
Het doet me sterk denken aan de Noordkaap waar toeristen in hordes doorheen geleid worden.
Goed georganiseerd, dat zeker, en deze keer met ruimte voor het overslaan van de toeristenfuik. Mits je goed kunt lopen en geen interesse hebt in het "experience centre" met vooral een enorm grote gift shop en wat installaties over het ontstaan van de causeway .
We kiezen voor de toeristenroute waardoor we gewapend met een audiospeler op pad kunnen gaan, op zoek naar paaltjes met nummers die we niet kunnen vinden. Toegegeven, we doen ook niet heel erg hard ons best om ze te vinden, het is nogal recht toe recht aan en veel nieuws is er niet te leren.
We slagen er in om de uitleg van nr 4 en nr 7 op de juiste plek te beluisteren, de rest spelen we maar gewoon random af zittend op een steen.
Het is nog redelijk druk en ik ben blij dat we er niet in het hoogseizoen zijn. Eigenlijk vind ik de mensen die rondstruinen nog het meest interessant. Wat is het toch dat mensen er toe drijft om te poseren op de meest glibberige plekken voor een insta berichtje? Dat 75 plussers met overduidelijke balansproblemen proberen een basalt wand op te klimmen waardoor de bewakers aan de slag moeten om ze uit te leggen dat dit misschien niet de meest verstandige route is? Dat mensen automatisch naar de meest ver in zee gelegen blokken lopen om er even op te staan waardoor het voor een buitenstaander van een afstand lijkt alsof het lemmingen zijn op weg naar hun klif.
Mensen zijn met stip de meest fascinerende rare wezens op deze planeet en niet voor het eerst tijdens deze reis heb ik het gevoel dat we met zijn allen zelf in een reusachtige dierentuin rondlopen ;-)
Het blijft fascinerend hoe de causeway is ontstaan, door een scheur in de aarde zo'n 50 tot 60 miljoen jaar geleden waaruit lava opborrelde en afgekoeld weer naar beneden zakte. En het is leuk om het een keer te hebben gezien. Maar het is niet de enige plek op aarde waar je deze formaties kunt vinden. Malcolm vertelt me over een hike die hij heeft gedaan ooit in waar een zelfde natuurverschijnsel te zien was, the devils postpile national monument in Californië. Alleen dan zonder honderden toeristen. Reizen met Malcolm is en blijft een feestje, voor alles dat we tegenkomen heeft hij wel een anekdote van al zijn reizen en ik blijf een enorme mazzelkont met zo'n man.
Mijn persoonlijk favoriete uitleg van het ontstaan van de causeway is minder realistisch.
Volgens de legende woonde er hier een Ierse reus. Aan de overkant zag hij een Schotse reus, en, zoals reuzen nou eenmaal doen, was dat een prima aanleiding om naar de overkant te struinen om zijn Schotse collega eens een lesje te leren in wie de sterkste was.
De Ierse reus bouwde dus deze oversteekplaats van de zeskantige basaltblokken maar bij aankomst bleek dat de reus aan de overkant een tikkeltje groter was dan hij had ingeschat en dus nam hij de benen.
De Schotse reus liet het niet op zich zitten en besloot de Ierse reus op te achtervolgen om hem er eens goed van langs te geven. De reus en zijn vrouw waren hem echter te slim af. Ze hadden inmiddels de reus verkleed als enorme baby en bij aankomst schrok de Schotse reus zo van het formaat van deze baby dat hij besloot af te zien van het gevecht en terugvluchtte naar Schotland, onderweg de route van basaltblokken vernietigend. Alleen in Ierland is er nu dus nog een stukje over, en daar sta ik nu dus op.
Samen met 300 andere toeristen ;-)
