Venetiaans skateboarden

Venetië, stad van water, stad van gondels.
Als dat niet tot de verbeelding spreekt...
Maar, wat weet ik eigenlijk van Venetië? Het is een toeristentrekpleister van jewelste, zo erg zelfs dat ze er volgend jaar toegang voor gaan heffen. Een dagje Venetië kost je 5 euro entreekosten vanaf april 2024.
Niet dat dat veel uitmaakt want de stad is sowieso schreeuwend duur. 
Smalle kanalen, elegante gondels, opera, maskers, romantische trouwfeesten en af en toe een overstroming. Dat somt zo ongeveer mijn kennis op van deze plaats.

De camping die we opzoeken als thuisbasis ligt een eindje onder Venetië maar is volledig gericht op de kuddes mensen die de stad willen bezoeken. Vanaf de camping vaart een boot elk uur naar de stad en dus zitten wij de ochtend na aankomst samen met een nog best grote groep toeristen op de veerboot richting toekomstig Atlantis. 

Malcolm zegt dat 1 dag in deze stad wel voldoende zal zijn maar dat als ik er een dag aan vast wil plakken dit ook helemaal ok is. Hij heeft de stad al eens eerder gezien, al weet hij er ook niet zo héél veel meer van want ja, als je ergens in de twintig bent en een Contiki tour door heel Europa in een paar weken hebt geboekt dan blijft er weinig hangen na de eerste paar stops. Iets met bier en lokale barretjes en een groep jongeren bij elkaar.

We hebben een ticket om de hele dag de watershuttles te gebruiken. Niet dat we wijs kunnen uit het systeem van dit vervoer, welke boot wanneer vertrekt, waar deze dan naar toe gaat en of je ook weer terug kunt op elke gewenste tijd blijft een  mysterie. Maar , het plan is sowieso om te dwalen. En we hebben alle tijd.

Al meteen bij aankomst staan we bij een oude houten brug met een paar gondeliers. Ze weten hier hoe ze toeristen moeten verleiden.
We beginnen aan onze ontdekkingstocht door de stad die ik alleen uit films ken. Door steegjes, over eindeloos veel bruggen, langs etalages met de beroemde papier maché maskers, glaswerk, designerkleding, marktjes met tweedehands "kunst" . En uiteindelijk komen we uit bij het san Marco plein. En dat maakt dan toch best indruk. Niet eens omdat het nou zo spectaculair mooi is maar meer omdat het zo tot de verbeelding spreekt. En omdat het enorm groot is. Overal om je heen galerijen en aan het einde een imposant kasteel. 
De massa groeit gestaag en tegen half twaalf is het al flink druk aan het worden, zelfs voor dit seizoen.

We besluiten ons geluk te wagen op een shuttle richting de eilanden Burano en Murano. 
Burano staat bekend om de gekleurde huisjes schijnt. Nu hebben we op onze omzwervingen al heel wat gekleurde huisjes gespot in Scandinavië en Ierland dus besluiten deze stop over te slaan.

Via een eilandje dat volledig in gebruik is als begraafplaats, komen we aan op de kade van het mekka van glaskunst, het eiland Murano.
Hier vind je een aantal fabrieken die je kunt bezoeken, tegen betaling uiteraard,  en ontelbaar veel galerieën waar lokale kunstenaars hun soms indrukwekkend mooie glazen voorwerpen tentoonstellen en verkopen. 
Toch lijken ook wel heel veel glasobjecten erg veel op elkaar. Begrijpelijk, als een product lekker verkoopt dan maak je er meer van en zal je buurman ook zijn graantje mee willen pikken. Wat jij kan maken, dat kan ik ook. 

Waar we in Zweden een glazen drumstel vonden spotten we nu een ander voorwerp dat de meeste mensen niet in een glasuitvoering zouden verwachten. Een skateboard, hangend aan een paar nylondraden boven een enorme hoeveelheid glazen frutsels in allerlei kleuren. 
Ik ben er direct verliefd op. Dat levert een blik van Malcolm op die op het prijskaartje heeft gekeken en een realitycheck. Dat zijn wel héél veel maanden extra werken om dit te bekostigen.
En eerlijk is eerlijk, ik zie mezelf ook nog niet een dag door Venetië sjouwen met een glazen skateboard en deze vervolgens in het ei opbergen. We hebben al een keer de bestek lade van de grond kunnen  oprapen na een ritje over een Italiaans weggetje. Iets met vergeten het slotje in te klikken...oeps.
Een eindje verderop vind ik alsnog een voorwerp dat binnen hetzelfde thema enigszins past. Een kudde eigenwijs kijkende olifantjes met de slurven en staarten in elkaar hakend, én op formaat jaszak! Ook olifanten zijn uiteindelijk van nature niet echt fragiel en het contrast van de vorm en het materiaal fascineert me mateloos.

Dan is het tijd om te proberen ergens wat te eten te vinden. Dat kost ons ongeveer een uur. Van koffietent naar restaurantje naar pizzeria als een een soort moderne Jozef en Maria ( zonder kind gelukkig ), bij elke herberg worden we weggestuurd, sorry, vol.

Dan vinden we toch nog een plekje. Of dat komt doordat mijn maag inmiddels het geroezemoes van elk restaurantje overstemt weet ik niet maar we proppen ons tussen een volledig internationaal publiek in een pizzatent met twee bediendes die zich de benen uit hun lijf rennen. Deze strijders vliegen met de grootste glimlach en een engelengeduld van Duitser naar Zwitser naar Brit, Amerikaan, Fransman en dan naar ons. Het enthousiasme, de energie en het geduld van deze vakmannen, ik heb er respect voor. En ik vraag me af of je om in deze stad in de bediening te werken naast een training als bediening ook een theaterdiploma moet hebben. Want tjonge, het tempo is moordend en het is lawaaierig en  er zit geen enkele local. Een soort duo lingo mixtape aan geluid. Maar zelfs de lastigste klanten worden vriendelijk behandeld, eten dat valt direct weer opgeruimd met een glimlach en een grapje...respect!

We slenteren na een pizza en cola weer richting de watershuttle. Via het San Marco plein weer terug waar inmiddels de avond is gevallen en de kerstboom boven de massa van mensen uittorent. We kiezen de kleinere steegjes, moe van alle indrukken en ik moet Malcolm gelijk geven. 1 Dag in Venetië is genoeg. Na alle drukt is die paar vierkante meter mijn eigen Venetiaans paleis.