Follow me!

27-07-23

Follow me!

Na het ontbijt en het uitwisselen van handige items of teveel meegenomen spullen nemen we voorlopig afscheid van Rene en Simone die we pas half oktober weer hopen te zien.

Zij beginnen vandaag aan de rit terug naar Nederland om daar de nodige checks te laten doen die nodig zijn om de zorgen rondom Rene's gezondheid weg te nemen.

Rene heeft vorig jaar zomer tijdens zijn vakantie een vorm van keelkanker gekregen die goed te behandelen was gelukkig. Net getrouwd en hop, daar gaat je zonnige toekomst denk je dan. Na een helse winter waarin zowel Simone als Rene flinke tikken hebben gekregen is er een nieuwe zomer aangebroken maar echt zorgeloos is het nu even niet.

De laatste check van een maand geleden was prima, maar Rene voelt zich moe, hees, heeft wat keelpijn, rugpijn, kortom, de alarmbellen gaan af. En natuurlijk is de kans dat het gewoon een virusje is groot maar na afgelopen winter is het niet meer dan begrijpelijk dat je je lichaam niet echt meer zo vertrouwt.

Met een dubbel gevoel rijden we weg. DInsdag weten Rene en Simone meer hopelijk dus hup, knop om en op naar het noorden.

Ons reisdoel vandaag is vooral kilometers maken omdat we de laatste dagen maar kleine stukjes hebben gereden. De hymer camper van Rene en Simone rijdt zonder stuurbekrachtinging, het is dus feitelijk een fitnesszaal op wielen voor armspieren. Dat gaat prima maar je moet het niet te lang willen doen als je de volgende dag nog een blikje cola open wil krijgen op je kampeerplek heb ik me laten vertellen.

We rijden via Jonköping richting Örebro wanneer een bordje aan de kant van de weg iets vermeldt over een luchtballon museum.

Het blijkt een museum te zijn over Salomon August Andree ( 1854 - 1897).

Deze ontdekkingsreiziger werd geboren in Grenna en had vooral interesse in techniek. Na zijn studie aan het technologisch instituut in Stockholm bezocht hij in 1876 de wereldtentoonstelling in Philadelphia waar hij ene John Wise leerde kennen. John Wise hield zich bezig met ballonvaart, letterlijk een hot item in die tijd. Andree raakte geïnspireerd door deze techniek van de aerodynamica en maakte in 1892 zijn eerste vlucht. En zoals dat meestal gaat met ontdekkingsreizigers, het smaakte naar meer, groter en gekker.

Hij werd bekroond voor de verbeteringen van de luchtvaartechniek, was een grote naam in de luchtvaartwereld, tot het op een dag mis ging.

Andree had zijn ballon inmiddels redelijk bestuurbaar gekregen en vertelde daarover aan de Finse geoloog en ontdekkingsreiziger Adolf Erik Nordenskiöld. Deze vroeg hem of het mogelijk was om over de Noordpool te vliegen. Deze opmerking bleef hangen en Andree begon aan het ontwikkelen van de eerste ballon voor dit doel.

In 1896 was het zo ver, Andree vertrok met twee anderen om vanaf Spitsbergen over de Noordpool te vliegen. De eerste poging mislukte omdat het weer niet meezat, de wind bleef uit de verkeerde richting komen en uiteindelijk bliezen ze de tocht af. In mei 1897 vertrok het stel voor een nieuwe poging en deze keer was de wind hen gunstiger gezind. Maar dat was dan ook het enige wat mee zat ( of tegen zat, het is maar net hoe je het bekijkt ).

Een touw om de vlieghoogte mee te regelen ging verloren en om neerstorten te voorkomen moest er ballast in zee worden gegooid. Vier dagen na het vertrek van het trio pikte een schip nog een postduif op met de laatste coördinaten, daarna was het stil.

Pas 33 jaar later werd ten oosten van Spitsbergen de ballon terug gevonden met de 3 lijken en alle logboeken. Een storm had de ballon de verkeerde richting opgestuurd waarna deze op het ijs was geland, ongeveer 450 kilometer van de Noordpool. Ze bouwden een boot, sledes, schoten een ijsbeer en begonnen aan een tocht richting Frans Jozefland.De tocht was bar, ijsstormen en diepe ijsgeulen maakten het reizen een uitputtingsslaf en al gaande gooiden ze regelmatig ballast weg. Ondertussen dreef het ijs westwaarts en hierdoor werd het onmogelijk om Frans Jozefland te bereiken. Ze haalden in oktober Kvitoya volgens de laatste dagboekaantekeningen maar kwamen hier uiteindelijk om door uitputting, loodvergiftiging, scheurbuik, wie zal het zeggen…

Ze hadden hun doel niet bereikt maar wel de langste vlucht ooit gemaakt in de ballonvaart van ruiim 65 uur!

33 Jaar na overlijden werden de 3 ontdekkingsreizigers alsnog geëerd met een koninklijke uitvaart en de as van deze mannen ligt sinds 9 oktober 1930 in Stockholm.

Het dorpje Grenna is echter overladen met toeristen, de smalle ( maar o zo charmante ) straatjes zijn 1 lange file van auto's, campers en daartussen Stefffaaaan met het Ei erachter.

Het is niet aan ons besteed en we kiezen ervoor om door te rijden naar onze eindbestemming vandaag aan de noordkant van het Väringen meer.

De camping ligt aan de buitenrand van een klein stadje, het is een soort stadscamping en vanuit een gezellig klein caravannetje met voortent wuift iemand dat ik bij hem moeyt zijn met mijn vragen. Op mijn vraag of we hier een nachtje kunnen staan krijg ik een vriendelijk antwoord van de jonge knul die me aansprak zojuist dat dat zeker kan en of ik de man in de scootmobiel wil volgen. De man zat wat achter hem verscholen maar rolt zijn scooter al in startpositie.

De bejaarde scootzweed scheurt er vervolgens vandoor met een tempo waar Max Verstappen jaloers op zou kunnen zijn, ik zie nog net zijn bordje "Follow Me ! " dat achterop zijn racebeest zit vastgeschroefd in de verte. Door de regen hobbel ik er dus achteraan, al wuivend naar Malcolm die zich afvraagt waarom ik opeens als een halve idioot op een overdosis cafeïne over de camping vlieg. Op de plaats die de oude man voor ons voor ogen heeft krijgen we de meest korte en bondige opmerkingen over hoe we ons dienen te installeren hier. Elektra daar, auto hier, kom naar kantoor, Dat is zo ongeveer de strekking.

Terwijl Malcolm het eitje een plekje geeft wandel ik op een iets relaxter tempo weer terug om naar "het kantoor" te gaan, die caravan met tent zag er best leuk uit.

Helaas, scooterman wenkt dat ik weer mee moet komen. Hij schiet er van door naar een aftandse ouwe caravan bij de ingang waarvan ik dacht dat deze daar stond om afgevoerd te gaan worden. Hij parkeert zijn mobiel en klimt naar binnen. De regen valt naar beneden en hij wenkt dat ik ook binnen moet komen en de deur dicht moet doen…

Het is dat dit "kantoor" goed in het zicht ligt maar eerlijk is eerlijk, ik voel me niet erg op mijn gemak. Gelukkig is hij zakelijk, wijst naar een schrijfblok met pen en meldt : land! ( oftwel, waar kom je vandaan ) hoe lang! ( niet mijn lengte duidelijk maar onze gewenste verblijfsduur, die in mijn hoofd dichter en dichter naar de "10 seconden graag, dankuwel" kruipt ) en de pinautomaat.

Even later stap ik de vrijheid weer in, met sleutel voor het toiletgebouw, 250 kronen lichter en een leuk verhaal voor Malcolm.