noordwaarts 

01-08-23 

Vandaag maken we twee tussenstops. De eerste is in Moskosel.
In Moskosel is niet per sé heel veel te beleven maar we rijden langs een klein houten gebouwtje midden in dit plaatsje met een bordje museum en nog wat Zweedse woorden erop.
Ik ben helemaal gek op minimuseumpjes , vooral als ze obscuur zijn, en dus stoppen we hier.

Als we binnenkomen blijkt het een museum over de spoorweg te zijn die hier achter loopt. En een giftshop. En een koffiehuis. En een verkooppunt voor wat je verder nog maar kunt bedenken, een beetje van: "zeg maar wat je zoekt dan verkopen we dat vanaf nu ook ".  We bestellen koffie en een flammkuchen en gaan zitten in het museumpje aan een ouderwets tafeltje met twee zalige leren fauteuils. We voelen ons net eerste klas reizigers op dit stationnetje.
Echt heel schokkend is de plaatselijke geschiedenis van het station niet maar dat heeft de eigenaren er niet van weerhouden om het museum waanzinnig leuk in te richten. Het voelt alsof je daadwerkelijk op een trein aan het wachten bent in een ander tijdperk. De weegschaal voor goederenvervoer staat er, precies zo als vroeger op Amsterdam centraal te vinden was, koffers her en der, een mannequin aangekleed als ietwat hybride aandoende conducteur, een ouderwetse kaartjeskniptang met een zwik kartonnen kaartjes erbij , een kantoortje op de achtergrond voor de stationschef en een muur vol oude krantenartikelen.  De gemoedelijkheid, knusheid en berusting dat de dingen gaan zoals ze gaan straalt er vanaf. Heel wat anders dan vandaag, waar je online je ticket koopt, betaalt met plastic en gewoon onder de Noordzee per trein naar het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld zoeft met meer dan 300 kilometer per uur.

Ook hier weer typisch Zweedse historie. De trein werd aangelegd door Zweden maar het ging allemaal niet zo vlot, er moest eerst flink worden overlegd en gepland en naar iedereen geluisterd. En toen de rails er eindelijk lagen bleek dat de auto inmiddels happening was. Mensen bleken liever de auto dan de trein te nemen en dus ging de spoorbaan bijna failliet.

Tot de oorlog uitbrak en de spoorbaan vooral gebruikt werd voor het vervoer van steenkool en Duitse soldaten. Die overigens niet mochten uitstappen onderweg want ja, Zweden was neutraal. De meeste mensen maakten zich daar niet zo druk om hier en lieten soldaten die water wilden drinken of tanden wilden poetsen maar gewoon hun gang gaan. Tot 1 Duitser een bijl stal van een plaatselijke boer. Volgens het verhaal was het hele dorp in rep en roer want iedereen wist dat deze bijl de trots en glorie was van dit boertje. De politie kwam vlot in actie en de bijl werd opgespoord. Wat er met de Duitser is gebeurd wordt niet vermeld maar het verslag hangt in een lijstje in het museum.

Het hele verhaal bevestigt alweer mijn idee dat Zweden een beetje meebubbelt tussen de twee grote broers Finland en Noorwegen.
Waar de Noren en de Finnen  voor zover ik er een oordeel over mag hebben overkomen als daadkrachtig, soms misschien bot en kortaf maar wel lekker duidelijk lijkt Zweden vooral iedereen te vriend te willen houden. Zelfs op de landkaart lijkt het alsof Noorwegen en Finland aan de beide kanten de buitengrens bewaken ( en de kustgebieden handig erbij hebben zo ) terwijl Zweden veilig er tussenin geklemd zit en vooruit met de teentjes in het zeewater mag dippen. Een soort land met van die oranje zwemvleugeltjes.
Dat zie je in zo veel dingen terug. De wegen bijvoorbeeld, die als een keurig lint geëffend door het hele land lopen. Zodra we Finland in rijden is het gewoon hatsklats, hier is een weg, asfalt er op en gaan met die banaan.
Evengoed prima, het  functioneert net zo goed maar is gewoon net iets minder gelikt allemaal.

Na nog een bezoek aan een Europees gefinancierd Sami museum later op de dag in Jokkmokk, waar we niet heel veel nieuws leren maar dat op zich best het bezoeken waard is als je nog niet veel weet van de oorspronkelijke inwoners van dit land eindigen we de dag weer ergens op een zijweg.

Mooi plekje aan een kreekje, verse rendierkeutels verraden dat we hier niet alleen staan, en met een leger aan muggen in opperste staat van paraatheid bij de aanblik van zoveel lekker exotisch bloed.

Ik lees nog even in een boekje over Sami mythologie dat ik bij het museum op de kop heb getikt maar besluit al snel dat dit niet echt lekker leesmateriaal is voor het slapen. Het is één en al moord en gruwel, best metal / gothic wel eigenlijk. Zou daar een link in liggen met de Finse inzendingen voor het Eurovisie songfestival?