As the wheels turn, soms is reizen net een soap serie.
Maar, we zijn weer op pad met Steffffaaaaan, het ei en de naamloze dakkoffer na een verlengde tussenstop in Colijn waarin we allerlei calamiteiten het hoofd moesten bieden. Dat is achter de rug en we hebben de knoop gewoon doorgehakt en zijn weer vertrokken. Even onwennig nog weer, die eerste dag, zoals altijd als je reist, maar het voelt ook wel goed weer. Alles is geregeld, en je weet toch nooit hoe het leven loopt dus waarom zou je stil blijven zitten?

Inmiddels zijn we door Duitsland en Tsjechie gereden, de Zwitserse tolwegen vermijdend, en terwijl ik dit tik rijden we door een dromerig aandoend Servisch landschap.
De bergnevel in de verte maakt de aanblik van dit land alsof het met waterverf is geschilderd.
November brengt hier een temperatuur van rond de 18 graden overdag en het lijkt haast alsof iemand op de rewind knop heeft gedrukt van een oude cassette recorder.
Herfst is  ook hier aanwezig maar de warme rood bruin en geel gekleurde boomkronen, de kille wind en de afgewaaide bladeren die de wegen bedekten in Duitsland en Tsjechië worden minder en minder.
Dat samengevoegd met de oude tractors op het land, de communistische blokvormige flatgebouwen in steden, de overal aanwezige geur van steenkool die de huizen van mensen hier verwarmt maakt dat het voelt alsof we tegen  de tijd in rijden.

Waar het originele plan was om een groter stuk Oost Europa mee te pakken en het op ons gemak te doen is het nu een zaak van kilometers maken om in de buurt van Griekenland te komen en zo de verloren tijd van ons halve jaar reizen in te halen. Maar mochten we het ooit alsnog doen, dan weten we nu dat het prima te doen is, al is het vinden van kampeerplekken een stukje ingewikkelder in dit seizoen.

Over kampeerplekken gesproken, de eerste nacht in Duitsland checkten we in op een camping met drie vriendelijke dames achter de balie die op weg waren naar de "Kneipe"  en twee papegaaien in een kooi ter decoratie. 
Inchecken terwijl we de eigenaresse horen mopperen op de Duitse regering die elke banktransactie zo duur maakt waardoor alle Duitsers het liefst met cash werken en ondertussen met 1 vinger je andere oor dichthouden om het schelle scherpe geluid van twee papegaaien die deze aanklacht in vogeltaal volledig lijken te steunen is ook een ervaring op zich. Evengoed zijn ze er enorm vriendelijk en na wat gedoe met stroom die niet werkt staan we dan toch voor de eerste nacht van deel 2.

Nacht twee is aan de Donau, precies op de grens dus tussen Oostenrijk en Slowakije.
HIer ligt het plaatsje Dévin.
Aan de buitenrand van Dévin staat een oude kasteelruïne , omschreven als "de mooiste en grootste ruïne van Slowakije", blijkbaar " the place to be in de zomer getuige de enorme! parkeerplaats erbij en de nu donkere restaurants er om heen.

Tot 1986 liep hier het ijzeren gordijn. Om het kasteel heen , langs de Donau liep letterlijk een versperring van prikkeldraad. We zien er bij aankomst weinig van want de dagen zijn kort nu en het is al lang en breed donker buiten. Hoe verder oostwaarts hoe eerder donker.

We parkeren aan de rand van de parkeerplaats die gemakkelijk twee voetbalvelden kan beslaan. We zijn de enige kampeerders, verder staan er nog een paar auto's van mensen uit de straten om het kasteel heen vermoedelijk.
Het is er heerlijk stil.
Tot rond een uur of 1 in de nacht een auto de parkeerplek oprijdt en met slippende koppeling rondjes begint te rijden over het enorme terrein waarbij de koppeling klinkt alsof deze het elk moment kan begeven. In principe is dit terrein daar prima geschikt voor in dit jaargetijde al is 1 uur 's nachts wel een wat bijzondere tijd om dit soort testritjes te maken. Echt vertrouwen doen we het niet en dus houden we scherp in de gaten wat hier allemaal aan de hand is.
Na een aantal rondes stapt er aan de bijrijders kant een meisje uit van een jaar of 20.
De chauffeur is duidelijk bezig indruk te maken op haar en volgens zijn logica werkt dat het best door als een idioot over een parkeerplaats te scheuren, telkens dichter langs de caravan. En wie weet, heeft ie geluk, kan ie iemand in elkaar slaan ofzo, of in elk geval zijn macht tonen en daarmee het meisje imponeren. Ook wij worden niet ontzien, de rondjes worden dichter en dichter langs de caravan gereden. Intimidatie in de hoop op een reactie zodat hij kan showen hoe stoer en machtig hij is aan zijn beoogde romantische partner voor deze avond?

Het meisje heeft echter veel meer aandacht voor een lichtgrijze kat op de parkeerplaats dan voor zijn testosteron gedreven show.
Onze hyperhormonale Romeo lijkt dit uiteindelijk ook door te krijgen , en dat wij ook niet van plan zijn om ons ergens mee te bemoeien vannacht. Wanneer de kat er vandoor schiet stapt zijn Julia weer in de auto waarna het een poos stil is tot ze een poosje later wegrijden. Het motorgeluid bij het wegrijden verraadt dat de druk bij Romeo er af is, missie voor hem dan toch nog geslaagd nemen we aan en wij, wij kunnen weer gaan slapen.

Wanneer de dag aanbreekt en ik de deur opendoe zie ik eindelijk waar we nou eigenlijk beland zijn. Op een meter of honderd van ons vandaan verrijst een rots met een groot oud kasteel erop, de zon op de rots zet het geheel in de spotlights.

Het is adembenemend en na het ochtendritueel maken we een wandelingetje langs de Donau.

Aan de overkant dus Oostenrijk, aan deze kant een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de tijd van het ijzeren gordijn. Een kunstwerk waarop door de kunstenaar flink is geschoten om het gewenste effect te krijgen. Her en der zitten er nog kogels in. De zijkanten en achterkant zijn puntgaaf dus het is duidelijk dat het doelbewust zo is gemaakt. Het maakt evengoed indruk op me. Hoe moet het geweest zijn om hier te lopen in de jaren 80? Om achter prikkeldraad te leven en aan de andere kant van de rivier de mensen te zien pootjebaden mensen zoals jij maar toch ook zo anders.

Om erbij te zijn geweest toen het prikkeldraad werd weggehaald, om eindelijk het water van de rivier te kunnen voelen, je tenen er in te kunnen steken op een warme dag en niet te worden tegengehouden door de politie als je bij wijze van spreken met je bootje de rivier op zou willen. Wat overigens geen aanrader is, het water stroomt hier krachtig doordat de rivier zich wat vernauwt en in het water drijven flinke takken , meegevoerd na een herfststorm elders.

De route van deze reisdag leidt ons vervolgens naar de grens met Servië waar het proces van paspoort controle ruim 45 minuten opslokt doordat er een Pools autootje uitgepikt wordt die de papieren niet in orde heeft blijkbaar. Het gaat toch nog altijd snel, 45 minuten tot we erdoor zijn. In de zomer kun je hier gerust uren voor uittrekken. En hoe het straks gaat zijn als we Servië verlaten, daar willen we nog even niet aan denken. De file voor de grens om het land te verlaten is enorm aan de andere kant. We rekenen op uren straks als we bij de grens komen.

Maar dat zal niet meer voor vandaag zijn. Langs de A1 hebben we een leuk klein doorreis campinkje gevonden, een absolute aanrader, met de naam Plum. Er staat geen enkele pruimenboom maar ze verkopen er wel pruimenbrandewijn in het seizoen dus de naam past de plek prima.  De eigenaar is supervriendelijk en helpt ons met een niet goed functionerende kabel terwijl ik een hele late maaltijd klaar maak en een fles rode wijn die ik voor mijn verjaardag kreeg van de clan uit Nisse open en inschenk. Een glas wijn heeft na alle gesprekken met het thuisfront de laatste dag en de slapeloze nacht ervoor precies alles wat ik nodig heb om in een diepe droomloze slaap te vallen op dit kleine maar vriendelijke terreintje met, omdat ik de enige vrouw ben daar nu, een volledig privé toilet en douchegebouw.  De wielen kunnen morgen weer verder draaien wat mij betreft. Voor nu staan ze heerlijk even stil.