Ionisch kamperen

Terwijl in Nederland de Sint zijn verjaardag viert vliegen de dagen voorbij met dezelfde vaart als het asfalt onder ons.
Terwijl ik dit tik rijden we over een hobbelige weg vol gaten en plassen. België is er niks bij.
De wolken bedekken een groot deel van de bergen die ons omringen , her en der wordt het natte grijs doorbroken door kwartswitte en rotsgrijze steenmassa's , door bomen die koppig hun inmiddels verkleurde blad vast proberen te houden en een geel bruin tapijt aan de asfaltranden versiert de zijkant van de weg.

We rijden door dorpjes waar de straatjes net iets te nauw zijn , waar de huizen okergeel geverfd met terracotta dakpannen en waar de auto's geparkeerd staan alsof een driejarige er net mee heeft gespeeld.

Ik heb een heleboel in te halen hier in het blog dus de lange reis van vandaag naar Florence in  dit regenweer is daar een prima moment voor.
Terug naar de laatste dagen in Griekenland.

Ionisch kamperen

Na Olympia gaat de reis noordwaarts  richting de boot naar Italië die vanuit Igoumenitsa afvaart. De afstand is te groot voor 1 dag dus besluiten we een tussenstop te maken aan de Ionische kust. Volgens Google zijn er 3 campings waarvan er 2 zeker weten open zijn. Nou ken ik de fratsen van Google inmiddels en de kans dat dit waar is is nihil. Maar wie weet, 1 van de drie zou toch mooi zijn. Ik kampeer zelf net zo lief ergens in niemandsland voor een nacht maar Malcolm vindt zijn douche in de ochtend toch wel héél erg lekker en dus nemen de we gok en voeren we het adres in de routeplanner in.

De weg naar de camping loopt parallel aan de kust en ons minicircus op wielen wurmt zich langzaam langs straatjes met scherpe bochten, rakelings langs hoge stenen muren en hautain kijkende zwerfkatten om vervolgens bij de ingang van de eerste camping aan te komen. Die gesloten is.
Niet echt een grote verrassing, we weten dat Google minstens de helft van de tijd het bij het verkeerde eind heeft en we hebben nog een optie. Die ligt 500 meter verderop.

Probleem is echter dat Google deze keer ook niet heeft vermeld dat de betonnen weg vanaf dit punt verandert in een zandweg met de branding van de ( gelukkig ) kalme zee op een meter of 15 van ons vandaan.

Google stelt optimistisch voor dat dit toch echt de beste en enige  route is naar de camping. En veel keuze hebben we ook niet want draaien met de caravan eindigt vrij zeker in het zand dat losser ligt dan voor ons, en vol drijfhout ligt. Het zeewater breekt op het zand op een meter of 20 van ons vandaan.

Het zandpad voor ons wordt gebruikt als weg door de lokale bevolking zo te zien en dus wagen we het er op.

Dat gaat wonderwel goed, de eerste 15 meter. En dan wordt het zand te los, is de caravan te zwaar en graven de wielen zich in.

Malcolm koppelt het ei los terwijl ik de mover inschakel zodat we de parade weer terug kunnen dirigeren naar meer betrouwbare paden.

Maar dan hoor ik een geluid dat ik eerder heb gehoord en dat meestal niet veel goeds betekent. De rug van Malcolm is in proteststand geschoten. Met een van pijn vertrokken gezicht staat hij ietwat scheef op het zand zijn balans te hervinden. Gelukkig is hij nog wel mobiel maar tillen en sjorren zit er niet meer in.

Malcolm kan nog wel rijden gelukkig en dus stuurt hij de auto naar de andere kant om straks weer te kunnen aankoppelen.

Mijn taak is  om met een grote steen en een paar oude dakpannen die we zien liggen in het zand een alternatief pad te creeëren. Een soort zandtafel 2.0 ervaring zeg maar. Graven, dakpan in het zand onder het wiel, 20 centimeter rijden, repeat.

En dat is eigenlijk best een leuke uitdaging. Graven en bouwen, het kind in mij leeft op, terwijl Malcolm analytisch toezicht houdt op mijn aanpak en elke keer de mover bedient en de auto bestuurt wanneer we weer wat centimeters vooruit kunnen.

Het gaat nog best vlot en een half uurtje later rijden we weer. Malcolm heeft flink pijn en ziet nog meer uit naar een warme douche nu. 
Google hebben we de mond gesnoerd en onze alternatieve route is een stuk logischer en veiliger. De tweede camping die we proberen lijkt inderdaad een soort van open te zijn al is het er donker op het hele terrein. De slagboom staat in elk geval open.

In het centrale gebouw brandt licht en op het verlaten overdekte terrasje brult een ghettoblaster keihard clubhouse. Verder is alles donker en verlaten. Aan de achterkant van het gebouw spot ik een  man in een keuken , bezig met zijn avondmaaltijd. En dus klop ik op de deur. Verbaasd maar met een grote glimlach komt hij naar buiten. Hij spreekt geen woord Engels of Duits en ik geen woord Grieks dus moet ik Google toch weer inschakelen.

Ik tik "1 nacht , 2 personen en een warme douche ?" in , laat Google zijn magie uitvoeren en het resultaat aan de vrolijk in Grieks tegen me aan pratende gastheer zien.

Nee , nee, zegt hij terwijl hij ja knikt en blij kijkt.

Ik ken nog net genoeg Griekse woorden om te weten dat nee hier ja betekent en dus volgen we hem over een donkere verlaten camping terwijl hij onverstoorbaar door blijft praten en ik alleen "uh" en "eh hmm ok" mompel.

Een poosje later staan we op onze plek. De Griek heeft een compagnon opgetrommeld want koken kan hij wel, maar  van elektra heeft hij geen kaas gegeten. De stroom werkt niet.
Deze opgetrommelde gelegenheidselektriciën  spreekt wel gebrekkig Engels en is vastbesloten ons van licht te voorzien. Ondanks dat we verschillende keren herhalen dat we zonnepanelen hebben en ook zonder stroom kunnen weet hij niet van ophouden, het lijkt een erekwestie.

Het lukt hem uiteindelijk en over de hele camping branden ineens de lantaarnpalen. Best overdadig voor 2 gasten maar wel vriendelijk.

Als we nu ook nog een douche kunnen vinden hier dan zou dat mooi zijn.

Een heleboel deuren  van de gebouwen op deze camping zijn op slot maar volgens de eigenaar is de douche in een gebouw schuin voor ons open. Het gebouw is donker en de deur staat op een kier en wordt geblokkeerd door een wasmachinedeur. Voor de zekerheid controleer ik alle andere gebouwen maar die zitten potdicht. En dus komen de spierballen nog een keer tevoorschijn, verschuif ik de wasmachine die de deur blokkeert een klein stukje, open de grendels van de andere deur en wurm mezelf naar binnen op zoek naar een lichtknop. Als de lichten aanfloepen sta ik in een ruimte waar de wind de herfstbladeren naar binnen heeft geblazen op de tegelvloer, er staat een wasmachine met een krakkemikkige afvoerslang in een oude wasbak en er zijn 3 ruimtes waarboven koperen pijpen bungelen aan hobbyproject metalen houders.. Aan de 3 op de wasruimtes uitkomende buizen zit in 1 geval een douchekop. De rest is gewoon een buis met schroefdraad.
Als ik aan de warmwaterknop draai komt er warempel warm water uit. En een hoop herrie. Want er zit flink wat lucht in de leiding en de douchebeurt die volgt is dus afwisselend een plens water en een hoop gesputter dat over je heen stort. Maar, het is warm en na het zweetwerk in het zand eerder vandaag en voor de spieren in de zere rug van Malcolm een uitkomst. 
Wanneer we de volgende morgen uitchecken ( een tientje , ik denk dat ze eigenlijk dus gewoon dicht waren ) zien we hetzelfde strand waar we gisteren vaststonden.
Het water staat inmiddels tot aan de weilanden.